وی تحصیلات کاملی نداشت و در جوانی ترک تحصیل کرد و در یک مغازه اجاره فیلم‌های ویدئویی استخدام شد و به این ترتیب برای اینکه از کارش بیشتر سر در بیاورد، سینمای جهان را در همان مغازه مرور کرد. در واقع تارانتینو فیلمسازی است که با دیدن فیلم، فیلمسازی را آموخت.

تارانتینو فعالیت سینمایی‌اش را با بازی در نقش‌های کوچک آغاز کرد و سپس با نوشتن فیلمنامه وارد عرصه فیلمنامه نویسی شد. فیلمنامه «عشق حقیقی» او را تونی اسکات جلوی دوربین برد. تارانتینو نخستین تجربه کارگردانی‌اش را در سال 1992 و با فیلم «سگ‌های انباری» تجربه کرد. او با همین فیلم نشان داد که فیلمسازی با سبک و زبان خاص است، کارگردانی بهره مند از فرهنگ آمریکایی که سعی می‌کند خارج از نظام هالیوود فیلم بسازد. این فیلم در بخش فرعی جشنواره کن سال 1992 به نمایش درآمد. نمایش این فیلم موجب شد تعدادی از منتقدین، او را پدیده جدید سینما لقب دهند. در واقع تارانتینو فیلمسازی است که در هر فیلمش حضور یک نابغه را به رُخ می‌کشد، فیلمسازی که به معنای واقعی عاشق سینماست و سینما را به خوبی می‌شناسد.